Zondag 12 mei 2024

De wekker gaat vroeg, eigenlijk te vroeg voor mij. Ik heb wellicht te kort geslapen, het was te warm en ik kon moeilijk in slaap komen. Ik moest de heenreis nog een beetje verwerken en wellicht ben ik ook wel gespannen voor deze dag. Ik ga eerst maar even douchen, dat is toch even uitvogelen nu wij met z’n vieren in een huis zitten. Maar al gauw hebben wij elkaars ritme gevonden en zitten wij om 08:15 uur aan tafel om te gaan ontbijten. Het smaakt ons prima, het huis is voorzien van alle gemakken.

De auto kan gelukkig bij het huis worden geparkeerd, al is het wel een kleine parkeerplaats, zo in de voortuin van het huis. Wij rijden om 09:30 uur weg uit Hoylake naar onze eerste bezienswaardigheid, deze had Martijn al in Nederland geboekt. Wij gaan het stadion van FC Liverpool bezoeken oftewel Anfieldstaduim. De dagen voordat ik met vakantie ging, zeiden sommige collega’s van mij al dat zij jaloers waren op mij omdat ik dit stadion ging bezoeken. Ik ben natuurlijk geen echte voetbalsupporter maar ik ken natuurlijk FC Liverpool wel, ook weet ik dat Virgil van Dijk daar speelt en ook hun bekende clublied. Maar dan houdt het wel op, dus de hoogste tijd om dit stadion van dichtbij te gaan bekijken.

We lopen eerst rond het stadion, het stadion grenst aan het Stanley park en vanuit daar kun je het stadion van FC Everton liggen. Het stadion heeft in 2016 zijn laatste renovatie gehad, op het moment als wij er zijn, zijn er nog wel werkzaamheden bezig qua bestrating. Het stadion heeft 60.000 zitplaatsen en dat kun je buitenaf ook wel zien qua grootte. In een nis van het stadion is een monument gemaakt ter nagedachtenis aan de 97 slachtoffers van het drama van Hillsborough. In 1989 tijdens de halve finale van FA cup, waren er te veel Liverpool-fans toegelaten in hetzelfde vak, met als gevolg er werden supporters doodgedrukt in het gedrang. Het jongste slachtoffer was slechts 10 jaar oud. Na dit drama werden de hekken en staanplaatsen verboden in de Engelse voetbalstadions.

Om 11.00 uur begint de rondleiding inclusief een audiotour, het is een grote groep en je moet aardig doorlopen om het tempo bij te houden. De huidige trainer Jürgen Klopp heeft hier wel zijn sporen achtergelaten, want hij is hier overal te zien op video’s en posters. Dat is natuurlijk ook logisch want zijn staat van dienst is groot. Maar het personeel in het stadion is ook al bezig met de komst van Arne Slot, zo loopt er een medewerker met een kaal hoofd rond en die zegt:

“Arne Slot komt eraan… aan de kant”.

De rondleiding brengt ons naar het museum waar alle historische items zijn tentoongesteld, zoals de 6 Europacups/Campions league bekers, Club World cup. Maar ook kleding en medaille en sjaals. Je komt vervolgens uit bij de tribune en je kijkt dan uit op het veld en de tribunes. De kleedkamer van FC Liverpool is mooi ingericht en de tegenstander moet het doen met een simpele kleedkamer. Vanuit de kleedkamers lopen de spelers het veld op, het clublied van FC Liverpool is You’ll Never Walk Alone. Dat zie je overal in het stadion terug. Het moet zeer zeker indruk maken op de tegenstander van FC Liverpool. Uiteindelijk loop je het veld op en zie je het stadion van binnenuit, erg mooi!

We lopen na de tour nog verder rond het stadion en bezoeken de megastore waar allerlei kleding en spullen met het FC Liverpool logo erop worden verkocht. Wij kopen ons eerste souvenir van deze vakantie, voor de kerstboom.

We maken nog een wandeling door Stanley Park, het weer is goed. Bij het stadion van FC Everton maken wij nog wat foto’s van het beeld wat bij de ingang staat.

Vol met indrukken rijden wij weer terug naar Hoylake, wij besluiten om bij een pub aan de weg te gaan lunchen. Ik bestel de Engelse klassieker: Fish and chips. Het smaakt niet onaardig maar ik merk dat ik wel verwend ben geraakt met onze viskruiden als ik een lekkerbek bestel.

Terug in het huis halen wij de spullen op die Linda en Rob (vader van Martijn) mee hebben genomen uit Nederland. Het zijn allerlei pakketjes, ik weet niet wat er allemaal inzit. Ik ben ook wel nieuwsgierig maar het zijn allemaal pakketjes voor de familie van Linda.

We rijden naar een dorpje verderop, wat echt aan de zee is gelegen. We kunnen de auto niet kwijt bij de zeilclub waar de familie van Linda al op ons zit te wachten. Dus wij wandelen van een parkeerplaats verderop langs de kade waar een muur als waterkering is gebouwd. In de verte ziet Linda haar neef al staan. Zij hebben elkaar al 47 jaar niet meer gezien, ze zwaaien naar elkaar in de verte. Ik voel een All You Need is Love scene aankomen, maar beiden houden het rustig en begroeten elkaar pas echt als ze bij elkaar staan. Iedereen geeft David een hand en stelt zich voor aan hem, Ik geef David als laatste een hand, hij maakt een warme indruk op mij.

Samen lopen wij verder naar het terras van de zeilclub, David woont tegenwoordig in Oxford maar heeft een boot hier liggen. Dus hij komt hier met enige regelmaat naar toe om te zeilen met zijn boot. Helaas is de man van David niet aanwezig, zijn oma is ernstig ziek. Op het terras zit de zus van David op ons te wachten, Sarah is haar naam, zij heeft haar dochter Emma meegenomen. Zij wonen tegenwoordig in Cambridge, maar David en Sarah zijn beiden in deze omgeving opgegroeid. Ook hun begroeting is warm, het ijs is gebroken.

Al snel proosten wij op het weerzien van elkaar en de verhalen komen al snel boven tafel. De verhalen worden ondersteund door de vele foto’s die Linda en Rob mee hebben genomen vanuit Nederland. Ik luister mee en ik zie de familie genieten van elkaar. Ik wist natuurlijk niet zoveel van deze familie uit Engeland. Maar David en Sarah proberen mij en Rob er ook bij te betrekken, ik kan mij wel aardig redden met de Engelse taal maar ik was even bang dat zij een accent zouden hebben maar gelukkig is dat niet het geval. Ik kan aardig meepraten en begrijp wat er wordt gezegd.

Even later komen de pakketjes uit de tassen tevoorschijn; Linda en Rob hebben allerlei dingen uit Nederland meegenomen zoals stroopwafels, Delfsblauw tegeltjes en houten tulpen. Het wordt gewaardeerd door Sarah, Emma en David. Omdat de moeder van Linda en de moeder van David & Sarah al jaren geen contact meer het elkaar hebben gehad, zijn er bepaalde familiestukken in Nederland gebleven. Linda heeft besloten dat deze weer terug naar Engeland moeten gaan omdat ze daar horen. Wanneer de vaas en het schilderij worden uitgepakt, klinkt er veel herkenning uit de monden van David en Sarah. Zij weten nog precies waar deze dingen stonden in het huis van hun tante en oom, (de ouders van Linda).

Op zee worden er donkere wolken gevormd, in de verte hoor je de onweer al. Wij moeten snel weg bij de zeilclub. We komen gelukkig droog aan bij de auto, wij rijden nu direct door naar het restaurant wat Sarah en David hebben geboekt.

Het eten smaakt heerlijk, stuk beter dan gisteren. Dat is het voordeel als je met mensen afspreekt die in de omgeving wonen. Wij praten tijdens het eten vrolijk met elkaar verder, het voelt goed. De verhalen worden beter, ik zie Linda steeds meer genieten. Sarah geeft ons tips voor de komende dagen als wij Liverpool stad gaan bezoeken. Altijd handig zulke tips.

Ondertussen is het flink gaan hozen, wij trekken een sprintje naar de auto. In het huis aangekomen proosten wij met onze vieren en kijken terug op een mooie dag.