Maandag 13 mei 2024

We rijden na het ontbijt naar Wales. Binnen een klein uurtje komen we aan bij onze bestemming. We zien David en zijn hond Paddy al staan op de parkeerplaats. Hij zwaait ons vriendelijk tegemoet.

We hebben afgesproken bij een natuurgebied genaamd Coed Moel Famau, dit gebied ligt in Wales. David heeft ons meegevraagd om een wandeling te maken door dit natuurgebied. David loopt hier vaker met Paddy. Paddy is een zwarte labrador. Hij is super enthousiast en gek op zijn blauwe balletje. David gooit het balletje merendeels vooruit en Paddy stuift er energiek achteraan. Paddy doet me denken aan Spike, de hond van de ouders van Martijn. Spike was altijd blij en had een eigen wil. Helaas is hij een paar jaar geleden overleden.

De wandeling in het natuurgebied is prachtig. Eerst wandelen we via een pad wat steil omhooggaat. Het is prima te lopen. Alleen Martijn z’n vader krijgt het al gauw benauwd en we moeten een tandje terugdoen. Dat is ook prima, zo is er voldoende tijd om met elkaar te praten. We praten na over onze ontmoeting van gisteren. Ik ben nog steeds verbaasd hoe snel wij met z’n allen in gesprek raakten. Het ging erg soepel, iedereen had belangstelling voor elkaar. David en Linda blijven herinneringen ophalen over hun ouders en hun kindertijd. Vanaf een afstand kijk ik toe en geniet hoe zij van elkaar genieten.

Helaas gaat de tijd al snel voorbij, wij moeten omkeren om op tijd te kunnen komen voor onze volgende afspraak. We lopen weer terug naar onze auto, helaas hebben wij de top niet bereikt, vanaf de top zouden wij het huis van Sarah kunnen zien. Gelukkig gaan wij dat huis deze week alsnog zien. Snel stappen wij weer in, Linda rijdt met David mee en wij rijden met onze auto achter David aan. We dalen af naar het dal en rijden naar een tuincentrum. David heeft daar afgesproken met een ander familielid, namelijk met Eryl, dat is een achterneef van David en Linda. Bij dit tuincentrum is een café gevestigd. Op de parkeerplaats is er alweer warm welkom met Eryl en zijn vrouw. Je kunt zien dat zij onder de indruk zijn van onze komst naar Engeland.

Al snel zoeken wij een plekje in het café, dit doen wij wel buiten i.v.m. Paddy. Ook nu komen de foto’s van Linda uit haar tas en begint haar achterneef te vertellen over hun verleden. Hij is een stukje jonger dan de moeder van Linda en kan veel verhalen vertellen over de verschillende familieleden, hij is ook geïnteresseerd in ons en bevraagt ons op een sympathieke manier. We bestellen een lunch en terwijl wij van onze lunch genieten, blijven de verhalen maar komen. Ik kan er wel van genieten, het is ook goed om mijn Engelse taal te verbeteren. Na dik twee uur met elkaar gesproken te hebben, besluit David dat het genoeg is geweest. We nemen van elkaar afscheid, voor sommigen is dat met waterige ogen. Dat is alleen maar mooi. Eryl kijkt nog met vol verbazing in onze auto, een elektrische auto als deze heeft hij nog niet eerder gezien. Het is mooi dat deze man van 74 jaar onder de indruk is geraakt van onze ontmoeting. Wij zijn dat ook van hem.

Martijn besluit dat er nog een schepje bovenop kan qua memories ophalen. Wij rijden weg bij het tuincentrum en gaan weer terug naar Liverpool. Hij wil het oude huis van Opa en Oma weer zien, (de ouders van Linda). Het huis staat in een nieuwbouwwijk aan een lange straat, het is een twee onder 1 kap en volgens Linda is het huis nog steeds herkenbaar van haar kindertijd. Zij weet heel goed te beschrijven hoe het huis was ingericht vanuit haar kindertijd als zij haar opa en oma bezochten.

<-Het huis met blauwe deur.

Als wij in Liverpool zijn dan moeten wij natuurlijk ook even naar Pennylane rijden, de straat stelt zelf niet zoveel voor. Maar deze straat is wereldberoemd geworden doordat The Beatles er een nummer over hebben geschreven genaamd Pennylane. Het nummer werd in 1967 een nummer 1 hit. De borden met de straatnaam zijn lastig te vinden omdat ze vaak worden gestolen door Beatles liefhebbers.

Hierna rijden wij door naar een park genaamd Sefton Park. We stappen bij de rand van het park uit en lopen naar het grote glazentheehuis. Helaas mogen wij niet meer naar binnen omdat het bijna 17:00 uur is en het theehuis gaat sluiten. Gelukkig is het park nog wel open, wij lopen door het park. Martijn weet al gauw de weg te vinden, want hij is hier verschillende malen al geweest, ook samen met de vader van Linda, zijn opa. Helaas werd toen de familie niet bezocht. Na een korte wandeling komen wij aan bij een grote vijver en daar in de buurt is het hotel nog steeds gevestigd waar hij toen sliep. In het park horen wij verschillende vogels fluiten en spechten kloppen, maar ook zien wij ratten zwemmen in een slootje. De eekhoorns zijn ook aanwezig en geven een mooi showtje aan ons weg. Martijn krijgt het bijna voor elkaar dat een eekhoorn op zijn hand gaat zitten.

Wanneer wij richting de auto lopen, horen wij een gegil, er blijkt een hardloper van het trottoir te zijn gevallen. Ik moet meteen terugdenken aan Griekenland, gelukkig gaat het met de loper wel goed, want zij kan haar hardloopsessie vervolgen.

Op de weg naar ons huis zijn wij gestopt bij de Lidl om boodschappen te doen en de auto op te laden. Dat laatste bleek toch wel erg lastig. Je moet eerst een app downloaden, een account aanmaken, geld over maken (schatting maken hoe duur het laden gaat worden), ondanks dat het snellader zou moeten zijn. Duurde het laden deze keer toch meer dan 75 minuten. Ondertussen waren de boodschappen gedaan en keken wij met z’n allen in de auto terug op onze trip van twee jaar geleden naar Disneyland Parijs. Je moet toch wat om de tijd te doden.

Aangekomen in het huisje gingen rob en Linda aan de slag met het bereiden van het diner. Het smaakte heerlijk, het was een smakelijke afsluiter van deze dag.