Haar naam was Sarah

Onlangs weer theater Orpheus bezocht, dit keer een toneelvoorstelling:

Haar naam was Sarah.

Naar het gelijknamige boek van Tatiana de Rosnay uit 2009, later is het boek ook verfilmd. Maar nu ook als Nederlands toneelstuk te zien, onder regie van Ursul de Geer. ( ja, ja hij kan nog meer meer dan alleen dronken Nederlanders filmen tijdens hun vakanties:-).

Het toneelstuk vertelt het verhaal van het heden en verleden over een familie die in huis zijn gaan wonen van een Joodse gezin die tijdens een Razzia zijn afgevoerd naar een concentratiekamp. Tijdens deze razzia kan het jongste kind van deze joodse familie weg komen door opsluiting in een kast, de dochter Sarah neemt de sleutel mee van deze kast. Dit alles in de veronderstelling dat zij binnen een paar dagen terug zullen gaan komen.

Helaas gebeurd dit niet, het Joodse gezin wordt afgevoerd naar Auschwitz, met veel geluk kan Sarah later ontsnappen en vlucht terug naar Parijs, naar de kast met haar broertje…  Hun ouderlijke huis is nu bewoond door een nieuw gezin, een jongen van 10 jaar doet de deur open. Sarah rent naar de kast en opent deze met haar sleutel, maar zij is te laat…..

Vol met schuldgevoel vlucht zij weg, de jongen van 10 en zijn vader (de nieuwe bewoners van het huis) ruimen het lijk op. Ze besluiten om dit niet te delen met de rest van hun familie, zij zitten ook vol met schuldgevoel.

50 jaar later, gaat de zoon van de jongen van 10 jaar wonen in dit huis. Hij is vol van het huis, wil het opnieuw inrichten samen met zijn vrouw. Deze vrouw is journalist, zij schrijft een artikel over de tweede wereldoorlog in Parijs. Hoe de Joden zijn afgevoerd naar de verschillende kampen, allemaal via een grote wielerbaan in Parijs. Heel toevallig ontdekt zijn ook Sarah, zijn speurt verder, haar schoonvader wordt er onrustig van. Het grote geheim van haar schoonvader komt toch boven…

Iedereen is verbijsterd… alles wat logisch leek is nu onlogisch geworden.

Tot zover het verhaal qua toneelstuk.

Het was prachtig om te zien hoe de verschillende tijdszones werden weergeven, maar Sarah speelde daar een duidelijke rol in. Alle spelers was goed gecast en het verhaal werd goed neergezet zonder grote hulpmiddelen en daardoor was pakkend en puur. De korte stilte na de voorstelling was treffend en deed mij weer terug denken aan mijn bezoek aan Auschwitz.