Rondreis Iran, dag 12

woensdag 27 juli 2016

Vanochtend lekker uitslapen. We bezoeken het oorlogsmuseum over de oorlog tussen Iran en Irak. Onze gids vertelt er emotioneel over. Deze oorlog heeft ze zelf meegemaakt en haar zoon is aan het begin van de oorlog geboren terwijl in de nabijheid van het ziekenhuis door de Irakese luchtmacht in Teheran gebombardeerd werd.

Vervolgens rijden we door naar Kaluts. Onderweg ontdekt de buschauffeur dat zijn mobiel weg is. Hij blijkt deze in het gras voor het museum te hebben achtergelaten. Met 20 minuten verloren tijd rijden we richting Kaluts in de Kavir-e-Lut woestijn.

Onze zelf meegebrachte lunch nuttigen we in een tuin in de schaduw, naast ons zit een Iraans gezin te picknikken. Een moeder en dochter uit Amsterdam zijn op bezoek bij de familie. De dochter blijkt ook een Iraans paspoort te hebben en is voor het eerst in 12 jaar weer in Iran. Ze vraagt of we nog een aanrader hebben 🙂

We bezoeken de prachtig aangelegde tuin met watervallen en fonteinen en veel bloemen. De route voert dwars door het Payeh gebergte en we maken een fotostop bij klein stroompje water.

In de woestijn maken we opnieuw een fotostop bij een dorp met dadelpalmen. Deze gedijen goed in een woestijnklimaat omdat ze heel diep wortelen. In recente jaren heeft men ontdekt dat er in dit gebied ook goed knoflook kan worden verbouwd. Dat heeft veel mensen uit Kerman doen besluiten terug te keren naar het dorp.

De vegetatie wordt steeds beperkter en de temperatuur stijgt verder. We stoppen opnieuw kort, voor een bezoekje aan een canard. Op enkele meters diepte stroomt hier ijskoud water vanaf de bron naar beneden. Speciale medewerkers gaan van tijd tot tijd hier jaar beneden om de kanalen schoon te houden. De temperatuur is drukkend warm volgens zeggen richting de 60 graden.

Dan is het tijd voor de zonsondergang. We rijden langzaam om niet te vroeg op een plek met goed zicht aan te komen. Het is zo’n 25 km de woestijn in. De weg is circa 10 jaar geleden aangelegd en loopt dwars door de woestijn, een kleine 300km richting Pakistan. Er is hier niets aan begroeiing alleen rotsen en zand. Met het ondergaan van de zon daalt ook de temperatuur naar meer dragelijke waarden. Op het moment dat we stoppen is het 19:00 uur en naar schatting nog ruim boven de 60 graden. Je voelt de hete wind en je ademt hete lucht ademt. Het is alsof je in een matig hete sauna bent maar dan een uur lang. Het statief en fototoestel kun je nog net vastpakken zo warm.

Fantastisch om de zonsondergang hier mee te maken. Wanneer je hier staat, besef ik mij weer om mooi de wereld is.  God heeft een mooie wereld geschapen! Als we rond 20:00 uur weer bij de bus zijn eten we watermeloen deze wordt uitgedeeld door Martha en rijden naar onze slaapplek in een dorpje aan de rand van de woestijn.

Vannacht slapen we bij een Iraanse familie. De mannen en vrouwen apart in een kamer bijelkaar. Bij de mannen in de leef annex slaapruimte is geen airco maar alleen luchtkoeling, gelukkig koelt het in de nacht verder af naar zo’n 25 graden. Evengoed blijft het zweten. We eten gezamenlijk op de grond in kleermakerszit.

We gaan vroeg slapen op dunne matjes op de tapijten die op de grond liggen. We hebben de lakenzak niet voor niks mee. Ik vind het maar niets, zoals velen van jullie wel weten ben ik geen fan van kamperen en dit voelt als kamperen.