Tante Gerrie en haar overlijden.

Maandag 10 april 2017

De wekker gaat en ik controleer de treintijden voor de trein richting Deventer. Helaas heeft de trein vertraging, ik besluit om de auto te nemen.

De dag verloopt zoals gebruikelijk, meeting in Deventer Flora en middags werken in Zwolle. Niets speciaals maar dan wordt ik gebeld door de hypotheker, er moet nog een document worden ondertekend door mijn vader. Aangezien ik vandaag toch in Zwolle werk besluit ik naar werktijd naar mijn vader te rijden. Rond 17.30 wordt ik gebeld door mijn vader, volgens mijn neef was de situatie van zijn moeder (Tante Gerrie) was veranderd.

Tante Gerrie, is de zus van mijn vader, ongeveer 5 a 6 maanden geleden heeft zij te horen gekregen dat zij ALS heeft, zoals velen van jullie wel weten is ALS dodelijk. Dus ik schrok wel even maar wij kregen niet echt veel details over de veranderde situatie. Ik zei tegen mijn vader, we praten straks wel verder want jij moet nog wat ondertekenen. Na sluitingstijd rij ik naar Wapenveld, mijn vader ondertekend het document en wij praten elkaar bij. Aangezien wij allemaal niet goed weten wat er nu precies is veranderd, besluit mijn vader om op bezoek te gaan bij tante Gerrie. Helaas zat zij de afgelopen 5 maanden in verzorgingstehuis, de zorg was te groot geworden om haar in haar geliefde huis te kunnen verzorgen. Ik besluit om met mijn vader mee te gaan…

Aangekomen in het verzorgingstehuis zagen wij haar in bed zitten, dit was erg ongebruikelijk want door de ALS kon zijn niet meer liggend slapen, zij sliep altijd in een stoel. Ik schrok wel toen ik haar zag, de ziekte had haar flink te pakken gekregen, er was ook een gelijkenis met oma Boeve (de moeder van mijn vader). Ik ben naast haar gaan zitten, ik heb ruim 20 minuten haar hand geaaid, contact krijgen was lastig omdat er ook sprake was een soort van dementie.

Maar na verlopen tijd kreeg ik voor mijn gevoel wat contact met haar, ze kon mijn naam nazeggen en ze ging met haar hand langs mijn gezicht. Het was een mooi moment.

Want Tante Gerrie heeft in mijn leven een grote rol gespeeld, soms onbewust maar ook wel bewust. Als kind kwam ik er vaak, soms wel meerdere keren per week, in hun huishouden was er veel mogelijk. Vaak net wat meer als bij mijn eigen huis, zoals een broodje met kaas EN appelstroop, chips kregen wij altijd een in plastic rond boterbakje en ik heb uren gespeeld met Mr. Potato. Maar het contact werd ook verstrekt door Herco hun zoon, in dezelfde leeftijd als ik ben. Helaas is hij in 2001 tijdens een avond stappen vermoord, de echte toedracht is nooit echt duidelijk geworden. Maar ik had wel een speciale band met hem, wij hadden iets gemeen met elkaar. Deze moord heeft mijn tante helaas nooit echt goed kunnen verwerken, maar ik had er wel begrip voor. Want hoe zou jij reageren als je zoon wordt vermoord…..

In het verleden bezocht ik haar na deze moord met grote regelmaat, wij praten over het leven, over de pijn en het verdriet. Later praten wij ook over mijn verdriet na het overlijden van mijn moeder, het waren moeilijke maar warme gesprekken. Wij spraken over vroeger, over Herco, over mama en over opa Boeve, waar ik naar vernoemd ben.

Terug naar maandagavond; ik merkte na een periode van redelijke rust dat mijn tante onrustig werd, wij probeerden haar te kalmeren. Ik kreeg flashbacks van de laatste periode van mijn moeders ziekbed, ik hield mijn mond maar dicht, ik zag meer dan de overige familieleden op dat moment wilden zien. Haar oudste zoon komt binnengelopen en mijn tante reageert nog op hem en daarna is het over……..mijn tante is ingeslapen.

Mijn tante Gerrie is 76 jaar geworden, haar gevecht is voorbij, eindelijk kan zij weer bij haar man en jongste zoon zijn.