16 maart 2021

Het is vandaag 13 jaar geleden dat mijn moeder overleed. Ondanks dat het alweer 13 jaar geleden is, kan ik haar overlijden niet vergeten. Het was intens, heftig en verdrietig maar ook waren wij opgelucht, want het lijden was voor haar voorbij.

In de afgelopen 13 jaren dat ik zonder mijn moeder moet leven, is het leven verder gegaan. Dat is ook goed, zo heeft zij het ook gewild. Mijn moeder zei altijd;

Het leven gaat verder na mijn overlijden….

Maar het afgelopen jaar heb ik mijn moeder extra gemist: ik had zo graag mijn HBO diploma aan haar willen laten zien of samen met haar door onze nieuwe huis willen lopen. In de loop der tijd heb ik geaccepteerd dat mijn moeder met speciale dagen zoals met kerst of mijn verjaardag er niet meer bij is. Dat is niet hard maar je wilt jezelf geen extra pijn doen door er bewust aan te denken. Ik mis mijn moeder nu vaker op een onbewuste momenten zoals een wandeling in de natuur.

Het blijft natuurlijk bijzonder dat mijn moeder dit alles heeft voorspeld en toen dacht ik:

Ik zal altijd aan je blijven denken en ik kan mij geen leven voorspellen zonder jou….

Mijn moeder was iemand die door haar eigen verdriet, haar gezin heeft willen voorbereiden op onze verdriet van haar overlijden. Zij deed dat door zichzelf weg te cijferen en alle ruimte te geven voor mijn vader en haar gezin. Daarvoor ben ik haar nog steeds dankbaar want nu kan ik genieten van het leven zonder mijn moeder, zonder haar te kort te willen doen. Want nu kan ik haar denken zonder dat het extra pijn doet.

Lieve mama, ik mis je maar ik leef verder met jou in mijn hart, een hart van vreugde.