Mama, 2 jaar later

Gisteren was het 2 jaar geleden dat mijn moeder is overleden…

Veel dingen vervagen naar verlopen van tijd, helaas kan ik dat niet zeggen van het overlijden van mijn moeder, Natuurlijk beleef je het minder intens.. maar haar moment van overleden in die nacht van zaterdag op zondag staat diep in mijn geheugen vast. 

Ook het moment voordat zij ging slapen (dmv slaapmedicatie)  en dat zij aan ons daarvoor toestemming ging vragen, is en blijft speciaal. Vooral als je zo moe bent en pijn moet lijden en dan toch je omgeving te wille wilt zijn getuigt van een echte vrouw/moeder zijn.

Het zijn daarnaast de kleine dingen die het gemis zo duidelijk maken, hoe vaak zeggen Henri en ik tegen elkaar “ff naar pa en ma geweest” Maar is er geen mama meer…. of dan kom ik bij mijn vader thuis en dan voel ik de sfeer van mijn moeder in het huis.

Gelukkig heeft mijn moeder onze allemaal een duidelijke visie meegeven: Het leven gaat door en iedereen zal en moet verder gaan leven op zijn eigen manier. Gelukkig kunnen wij dat ook… Vooral mijn vader heeft het afgelopen jaar een goed voorbeeld laten zien, want hij heeft sinds kort een nieuwe vriendin, Dit is erg prettig voor hem, maar ook voor mij. Want mijn moeder heeft dit ook duidelijk uitgesproken tegen mij en mijn broer maar ook tegen mijn vader. Jullie vader moet weer gelukkig kunnen worden met een andere vrouw.

Mama, wij zijn je niet vergeten, maar wij leven door…